گفتنی است فعالان محیط زیست اولین کسانی نیستند که شکنجه سفید می‌شوند؛ زندانیان دیگری همچون نرگس محمدی»، فعال مدنی زندانی هم در سال ۱۳۹۵ در نامه‌ای به انجمن جهانی قلم» درباره این نوع شکنجه نوشت: در این محبس که بی‌شباهت به یک قوطی دربسته نمی‌باشد، فرد در خلأ و فضای تیره و مبهمی رها میشود که از هر آن چه لازمه حس و درک انسان بودن و حفظ هویت خویش است، محروم میشود؛ از هوا و نور و صدا گرفته تا خبر و خواندن و نوشتن.»
همبند طاهر قدیریان معتقد است که ماندن در انفرادی بدترین شکنجه است: زمان در انفرادی نمی‌گذرد. من هم مدتی این وضعیت را داشتم. مرا به جرم اتهام و تبلیغ علیه نظام دستگیر کرده بودند. در حالی که تنها جرم من، شرکت در تظاهرات علیه گرانی‌ها بود.»
میگوید: فقط روزی دو بار، نیم ساعت صبح و نیم ساعت بعدازظهر برای هواخوری بیرون می‌رفتیم. بیش از این اجازه بیرون رفتن نداشتیم. دو سال است که طاهر شب را ندیده است.» او اضافه می‌کند: وضعیت آنهایی که در انفرادی هستند، خیلی بد است. برخی برای بیرون آمدن از آن تن به هر اعترافی می‌دهند.»
به گفته او، طاهر قدیریان مدتی دندان درد داشت و بالاخره مسوولان زندان مجبور شدند دندانش را عصب کشی کنند: اما از وضعیت کلی جسمانی او اطلاعی ندارم. آن زمان جرمش جاسوسی بود و هنوز به او اتهام مفسد فیالارض نزده بودند. وضعیتش بهتر بود. بعد از آن دیگر از طاهر خبری ندارم چون بعد از مدتی مرا به زندان دیگری انتقال دادند. از دیگر فعالان محیط زیست هم خبری ندارم. آنها در انفرادی بودند و کسی در موردشان حرفی نمی‌زد و از آنها خبری نداشت. تنها خبری که شنیدیم، خبر فوت کاووس سید امامی بود که به ما گفتند خودش را با زیرپیراهنی که به تن داشت، به دار آویخته است. هیچ کس اما حقیقت را نمی‌داند.»
خبری ,انفرادی ,طاهر ,بودند ,فعالان ,هم ,در انفرادی ,است که ,خبری ندارم ,از آن ,نیم ساعت
درباره این سایت